Sivrisinek

Vızır vızır dolaşıp da her seferinde gelip kolumun üstüne konuyordu. Her seferinde enfes bir kaşıntı ile irkiliyordum. Kaşıya kaşıya yara yapıyordum kolumu. Ya ağayım? Kıpkırmızı şimdilerde. Kaşırken parçalayasım geliyor oramı buramı. Sonra bir baktım ki bu iş öyle böyle olacak değil. Her tarafım o yaratık tarafından mıncıklanmış. Acil çözüm paketlerinden birini hemen devreye geçirdim.

Sabahtan beri böyle bir işkenceye maruz kalan ben her seferinde uyardığım, her geçerken kolumun bir köşesini delip kanımı 35’lik rakı niyetine içen beni benden alıp uzaklara götüren sivrisineğe müthiş bir sürpriz hazırladım. Elime geçirdiğim bilgisayar dergisi ile kendilerinin bir adet vesikalık fotoğrafını yapıştırdım duvara.

Duvarda onun o halini görünce çok sevindim. Lolipoplu çocuklar kadar sevinçli Zeki Müren kadar mes’utum. Her baktığımda güldüm, güldükçe baktım duvara. Ancak kuruyup duvardan düşünce duvarda kalan cinayet izlerini temizlemek çok zordu.

Evet, nihayetinde eremedim muradıma. Çünkü birinden kurtuldum derken diğeri çıktı  karşıma. Sanırım bunun sonu da kol kanat kırma işlemi ile olacak. Acaba diyorum şöyle sinek ilacını içime çekip beni her ısırdıklarında suratlarına mı tükürsem? Ama vesikalık fotoğraf daha güzel duruyor duvarda diye de düşünüyorum bir yandan. Tam yazıyı yazdığım sırada iki tanesi daha geldi. Olmadı mutlu aile fotoğrafı alırız 🙂 Sivrisineksiz günler…